Na zakończenie wakacji, w ostatnią niedzielę sierpnia w parafii św. Stanisława BM we Włocławku, dziękowano Panu Bogu za dary, którymi nas obdarza. Na mszy św. modlono się o pomyślność dla rolników, działkowiczów i wszystkich pracujących na roli.

Zwieńczeniem był popołudniowy piknik dożynkowo rodzinny. Wiele atrakcji między innymi dmuchane zjeżdżalnie, basen z piłeczkami, kucyki, popcorn, wata cukrowa, spowodowały uśmiech na twarzach dzieci. Dla nich również zorganizowane były konkursy zręcznościowy, plastyczny, wokalny. Wszyscy mogli podziwiać motocykle z ATH, wóz bojowy Państwowej Straży Pożarnej, pokaz przygotowany przez Kujawską Sekcję Ratowniczą, oraz częstować się  grillowanymi potrawami.

Ucztę kulturalną zapewniły zespoły folklorystyczne „Kujawy Bachorne Nowe” z Osięcin i „Wrzos” z Włocławka, oraz orkiestra dęta pod kierownictwem Grzegorza Augustynowicza. Gwiazdą spotkania był Andrzej Koziński, który w swoim recitalu „Lubię wracać” zaprezentował piosenki Zbigniewa Wodeckiego.

Dożynki zorganizowano dzięki dobroci ks. proboszcza prałata Sławomira Deręgowskiego, oraz współfinansowaniu przez „Fundację Anwil dla Włocławka”. Należy wspomnieć, że piknik był ukoronowaniem projektu „Wesołe wakacje ze św. Stanisławem”, w ramach którego na początku wakacji, przy parafii odbywały się półkolonie dla dzieci i młodzieży.

77. rocznica męczeńskiej śmierci
bł. ks. Józefa Straszewskiego – 12.08.2019 r.

Obchodzimy dzisiaj, 12 sierpnia, 77. rocznicę męczeńskiej śmierci naszego pierwszego proboszcza – bł. ks. Józefa Straszewskiego. Urodził się on 18.01.1885 r. we Włocławku, jako syn Antoniego i Marianny. Jego ojciec był szewcem, co sprawiało, że rodzina mogłabyć dość zamożna, matka natomiast, jak niewiele wówczas osób, potrafiła pisać. Józef miał również pięcioro rodzeństwa.

Szkołę średnią ukończył w Płocku. Wówczas bowiem we Włocławku nie było żadnej szkoły, w której można byłoby uzyskać maturę. Po jej zdaniu Józef wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, a 18.06.1911 r. przyjął, wraz z jedenastoma kolegami, święcenia kapłańskie.

Jako wikariusz pracował w Rozprzy, Borownie, Krzepicach i w katedrze. 2.02.1922 r. został proboszczem nowopowstałej parafii św. Stanisława BM we Włocławku.

Od samego początku wziął się „ostro” do pracy. Zaczął budować tymczasowy kościół, dzisiejszą plebanię, a w czasie budowy msze i nabożeństwa odprawiał w szałasie zbudowanym w miejscu, gdzie miała stanąć właściwa, obecna, świątynia.

Jako duszpasterz pracował on bardzo gorliwie i owocnie. Stworzył wiele grup parafialnych, dla dorosłych, młodzieży i dzieci, organizował specjalne spotkania dla chorych i samotnych, a nawet założył parafialne przedszkole.

Cieszył się on wielkim szacunkiem również wśród duchowieństwa diecezji, ogromne uznanie wyrażali wobec niego biskupi diecezjalni – po kilku latach pracy został on kanonikiem. Był ponadto bliskim kolegą, późniejszego prymasa, ks. Stefana Wyszyńskiego, który kilkakrotnie wygłaszał w naszej parafii, 8 maja, kazanie odpustowe.

Pomimo tego, że bardzo gorliwie pracował, ks. Józef był bardzo chorowity. Często wyjeżdżał bowiem na urlop zdrowotny do Raciążka lub Ciechocinka.

7 listopada 1939 r., razem z duchowieństwem miasta, został aresztowany i więziony w kilku więzieniach, aż w końcu trafił do obozu koncentracyjnego w Dachau.

W czasie pobytu w obozie dał się poznać jako ten, który wszelkie przeciwności, bóle, zniewagi, ciągłe poniżanie znosił z cierpliwością i bez narzekania. Współwięźniowie postrzegali go jako człowieka niekiedy nieporadnego, ale bez reszty oddanego Panu Bogu, rozmodlonego i cenili go szczególnie za posługę w sakramencie pokuty i pojednania. Wszystkich wokół zadziwiał prawdziwie kapłańskim świadectwem.

Biskup Franciszek Korszyński w swej książce o kapłanach męczennikach Jasne promienie w Dachau pisał, że żywo ma w pamięci obozowy obrazek przedstawiający budowę szosy. Kilku czy kilkunastu więźniów z wyciągniętymi szyjami, z wygiętymi w pałąk plecami, którzy ciągnęli olbrzymi ciężki wał; inni więźniowie pchają ten wał, a kapo im przygaduje. Wśród tych niewolników XX wieku widział prawie samych księży polskich, a między nimi księdza Kanonika Józefa Straszewskiego, proboszcza parafii św. Stanisława we Włocławku. Był to zniszczony już człowiek, istny szkielet ludzki pokryty skórą; już wyczerpany z sił, ale ciągnie, jak tylko może. Później spotkał się z nim w przerwie obiadowej zapytał jak się czuje. Z uśmiechem odpowiedział mu na to, że czuje się dobrze. Ani słówka szemrania, ani słówka narzekania na swoją dolę!”

13.06.1999 r., 20 lat temu, papież Jan Paweł II, wyniósł ks. Józefa Straszewskiego, w gronie 108 męczenników II wojny światowej, do godności błogosławionego.

Na koniec jeszcze jedna historia z jego życia. Kiedy obchodził on, wraz ze swymi kolegami z roku, jedną z rocznic święceń kapłańskich, wybrali się oni na wycieczkę do Zbrachlina. Podczas drogi autobus uległ wypadkowi, prawie każdy z uczestników owej wycieczki doznał jakiegoś uszczerbku na zdrowiu. Prawie każdy, bo cały i zdrowy z wypadu wyszedł tylko ks. Straszewski i ks. Jędrzejewski, który również jest błogosławionym męczennikiem.

Bł. ks. Józef jest więc dla nas dziś pięknym przykładem, jak w swoim życiu powinniśmy zaufać Panu Boga. Jak bardzo powinniśmy nasze życie złączyć z życiem Jezusa. Wystarczy Jemu zaufać, każdego dnia, jak bł. ks. Józef, powtarzać „Bądź wola Twoja!” To Ty Panie kieruj moim życiem! A wtedy On nas poprowadzi – często przez trudy, cierpienia, niedostatki, choroby, ale i radości, czy powodzenia. Ale wówczas będzie to życie z Nim, prowadzące nas do zbawienia, czyli do tego, czego wszyscy oczekujemy. Niech nasz pierwszy, błogosławiony Proboszcz, będzie dla wzorem życie z Bogiem i dla Boga.

Bł. Ks. Józefie Straszewski – módl się za nami!

dk. Damian Kurzawski

Dzięki zbiórkom na piknikach: w maju u motocyklistów ATH oraz czerwcowym z Rowery Jamróz udało się zebrać środki na leczenie i rehabilitację Dominiki. Wraz księdzem komandorem ATH Moto Club Włocławek Sławomirem Deręgowskim odwiedziliśmy wspólnie Dominikę i mamę, tuż przed wyjazdem na turnus rehabilitacyjny i przekazaliśmy drobne upominki wraz z życzeniami zdrowia od wszystkich darczyńców. Ze zbiórek i naszych środków przekazaliśmy kwotę 2428zl. Jeszcze raz dziękujemy wszystkim i każdemu z osobna za wielkie serca . To dzięki Wam możemy wspólnie rozjaśniać szare dni i sprawić trochę radości.

Czcigodni Kapłani! Drodzy profesorowie!
Kochane koleżanki i koledzy! Zebrani Państwo!
Kończąc dzisiaj Diecezjalne Studium Organistowskie i otrzymując tytuł muzyka kościelnego chcielibyśmy podziękować za przekazaną wiedzę, poświęcony czas, pomoc, cierpliwość, wsparcie, wszystkie dobre słowa i często obecny na Waszych twarzach uśmiech.
Mimo że każdy z nas reprezentuje dzisiaj inny poziom grania, ma różne doświadczenia, jest inny, zaczynał tę szkołę na innym etapie, z różną jej długością (od 1 roku do 5 lat); mimo że stale zmieniał się nasz skład (jedni odchodzili, inni dochodzili, wracali i znowu odchodzili) my, nasza szóstka i niedawno przybyły pan Andrzej naprawdę wiele przeszliśmy właśnie razem.
Nie skupialiśmy się na tym co nas dzieli, ale na tym co nas łączy i dlatego stworzyliśmy zgraną grupę, która wspólnie potrafiła sprostać wielu wyzwaniom.
Już od pierwszego roku odkrywaliśmy tajemnice pianina dzięki p. Ani Sobczyk, p. Ani Mielczarek, p. Ani Jędrzejewskiej i p. Małgorzacie Lisiowskiej. Poznawaliśmy nuty i zasady muzyki z p. Lucyną Klarecką, czytaliśmy nuty głosem i kształciliśmy swój słuch z p. Anią Sobczyk; poznawaliśmy i śpiewaliśmy pieśni liturgiczne pod bacznym okiem i uchem ks. Józefa Nowaka i w końcu z p. Marianem Szczepańskim gromadziliśmy wiedzę z zakresu emisji głosu, dyrygentury czy śpiewania w chórze. To właśnie tym każdego roku zaczynaliśmy nasze poranki
w budynku DSO. Nad wszystkim  od początku czuwał ks. Dyrektor Sławomir Deręgowski, pytając nas jak żyjemy i zachęcając  do pracy częstymi słowami: działajcie! Często na egzaminie z fortepianu spotkać można było p. Ewę Szczepańską, która wiernie przybywała by zasiąść do naszej komisji.  [Bez obecnego wśród nas ks. Zbigniewa Szygendy nie wyobrażamy sobie żadnej uroczystości w Studium. Cieszymy się, że i tym razem możemy Księdza gościć w tym ważnym dla nas dniu.]
Od drugiego roku zaczęły się ,,fajne sprawy”- cotygodniowe lekcje organów u p. Marty Benk, p. Adama Klareckiego lub p. Jana Kordylewskiego i zajęcia harmonii z p. Mieczysławem Antkowskim, który w każdą nutkę wkładał naprawdę dużo serca i próbował zarazić nas miłością do harmonii. Po trudnych początkach szło już z górki, żyliśmy od egzaminu do egzaminu, radośnie świętowaliśmy wraz ze św. Cecylią  każdego 22 listopada, obchodziliśmy wigilię Bożego Narodzenia w naszym muzycznym gronie, wyjeżdżaliśmy do opery by smakować muzyki klasycznej, którą mieliśmy także zapewnioną dzięki zajęciom z p. Lucyną na formach czy literaturze muzycznej, jeśli oczywiście udało się odnaleźć gdzieś magnetofon :)
Od czwartego roku pojawiło się organoznastwo i akompaniament liturgiczny. Nie zliczymy ile razy ,,udawaliśmy” księdza śpiewając jego kwestie w przeróżnych tonacjach czy dzieliliśmy się słynnymi tabelkami. Wtedy doszedł także chorał gregoriański, na którym można powiedzieć uczyliśmy się nowego języka, języka neumatycznego.
Mimo że przechodziliśmy tutaj chwile ogromnej radości jak i smutku, braku sił, niechęci to będziemy ten czas bardzo mile wspominać, dzięki spotkanym tutaj osobom i przeżytym fantastycznym chwilom. Nigdy nie zapomnimy Was i tego czego się tutaj nauczyliśmy m.in.:
Jak dyryguje się na 4/4?
Czym jest akord tristanowski?
Czym jest menzura piszczałki?
Czym różni się climacus od torculusa?
Jak dobieramy pieśń na wejście?
Jaka to gama dorycka?
Czym charakteryzuje się rondo muzyczne?
Jak należy zaśpiewać ,,Veni Creator” lub ,,Bogurodzicę”?
Czym różni się piszczałka wargowa od języczkowej?
Czym charakteryzuje się dominanta wtrącona?
Co to jest punctum quadratum?
Ile bemoli ma tonacja Es-dur?
Jak zbudowana jest piszczałka?
Jak śpiewają dzieci, które idą do szkoły? [zijo, zijo z tańcem :)]

Dziękujemy Wam, profesorowie, za takie wspomnienia. Dziękujemy także naszym rodzinom, bliskim, przyjaciołom, którzy wkładali także dużo trudu w naszą edukację, za wsparcie
i każdą pomoc. Słowa podziękowań kierujemy także do Was, kochane koleżanki i koledzy za dzielenie z nami egzaminacyjnych chwil, za zawarte znajomości, za pożyczane materiały, za rady, pomoc i za zagrane za nas zastępstwa.
Kończąc chcemy powiedzieć, że będzie nam brakowało sobotnich zjazdów, świetnej atmosfery z Wami. Chcemy prosić Was o miłe wspominanie nas i o życzenie nam powodzenia
w posłudze jaką będziemy pełnić już z pełnym wykształceniem. Wiemy, że etap tutaj już się kończy ale jednocześnie zaczynają się kolejne, nowe, jeszcze nieznane etapy. Niech św. Cecylia, św. Stanisław i Duch Święty nam w tym towarzyszą i prowadzą przez życie.
Dziś Was żegnamy, dziękujemy za wszystko i mówimy: Do zobaczenia!
Antosia, Adam, Krzysztof, Krzysztof, s. Monika, Szymon i Andrzej